Graten vissen bij kaarslicht
Het is een plakkerige avond. We rijden door de donkere straten van Kinshasa op weg naar ons gasthuis, een uur rijden van de school waar we hebben lesgegeven. Ik ben hier gelukkig met mijn Congolese collega Pastor Michel, anders had ik mijn weg door deze stad met 10 miljoen mensen zeker niet gevonden.
We verheugen ons op onze maaltijd en een koude douche! Eindelijk komen we aan bij onze bestemming voor de nacht en zowaar: er staat een maaltijd op ons te wachten. Helaas is de stroom uitgevallen, maar dat mag de pret niet drukken. In het pikkedonker gaan we aan tafel zitten, ergens verderop brandt een kaars waardoor we nog net kunnen onderscheiden wat er op ons bord ligt: een echte versgebakken Congolese riviervis! Heerlijk! Toch hebben we een klein probleempje: vis uit de rivier zit vol graten. Mijn Congolese collega heeft geen enkele moeite en pakt de vis met beide handen beet en voelt ieder hapje nauwkeurig na op graten. Ik houd niet van vieze vingers en ben niet van plan zijn voorbeeld te volgen… ik pak mijn zaklampje die naast mijn Bijbel mijn vaste metgezel is op mijn reizen door Afrika. Ik zie een bestekrek, daar hang ik het lampje aan, met een schoenveter kan ik hem in zo’n hoek hangen dat hij precies op mijn bord schijnt. Ik pak mijn vork en mes en ga te werk. Na tien minuten is mijn collega klaar met eten en ik ben nog niet halverwege, maar ik heb nog schone handen en hij moet straks nog maar afwachten of er vanavond water uit de kraan komt ;-)
De tweede week van mijn bezoek aan dit prachtige land is opnieuw in de stad. We geven een zendingstraining aan 190 mensen. Het is heerlijk om te doen. De pastor die deze week heeft georganiseerd heeft het grondig aangepakt. Hij heeft maar liefst 1000 posters laten drukken met zijn gezicht, dat van mijn collega, maar ook dat van mij… het is de vreselijkste foto die je je maar voor kunt stellen. Hoe ze eraan komen weet ik niet, maar ik trek er een blik die niet veel goeds voorspelt… Ik kom de poster overal tegen. De auto komt voor de zoveelste keer tot stilstand, het is er druk en chaotisch, een kleine jongen staart me een moment aan, komt dichterbij en er breekt een grote glimlach op zijn gezicht door. Hij kijkt me heel triomfantelijk aan, schreeuwt naar zijn vriendjes en wijst naar mij en daarna op de poster… ze komen aangerend, ik probeer terug te glimlachen, maar voel me best wel opgelaten. Mensen! Ik lijk de paus wel! Gelukkig komt het verkeer langzaam weer op gang en verdwijnen we weer in de anonimiteit… even was ik een beroemde zendeling… mmm misschien toch niet zo leuk als ik had gedacht…
De weken in de Congo zijn voorbij gevlogen. De stad is vol smog, soms kun je er nauwelijks ademhalen. Het is goed om de regels te weten, want het land is erg corrupt. Ook de politie is niet te vertrouwen. Ze vragen om je documenten en vervolgens bedenken ze iets wat je fout gedaan zou hebben en zeggen dat ze je wel willen ‘matsen’. Als je hen 100 dollar betaalt, dan zullen ze het nergens meer over hebben en mag je je papieren terug… Je begrijpt niet goed wat je fout hebt gedaan, maar je wilt wel je papieren terug. Er zit niets anders op, want een superior erbij halen is geen optie. Die krijgen een percentage van het geld…
Als blanke weet je zeker dat ze je gaan pakken en zo hadden mijn Congolese vrienden bedacht dat het goed zou zijn een bevriende soldaat mee te nemen in de auto, want mensen uit het leger zijn de enigen waar de politie nog respect voor heeft. Maar ook die soldaat moet worden betaald… en zo ben je toch wat dollars verder…
De graduation (het uitreiken van de certificaten) is altijd een feestelijke gelegenheid. Iedereen heeft zijn/haar nette kleding aan en de studenten zijn reuze trots. 190 handen schud ik, warme zweterige handen en nooit een stevige handdruk, want dat past niet in de cultuur. Maar de lach op hun gezicht, de ogen die je stralend aankijken (ook al is het maar even) die zijn goud waard. Ik voel me een dankbaar mens. Ik heb Gods woord mogen brengen, de grote Opdracht mogen verkondigen. Ik kan alleen maar bidden: ‘God wees bij deze mensen, wees de Na-prediker van uw woord en stuur ze uit naar de onbereikte stammen in hun land en in de buurlanden om hen heen’. Dat is mijn grote hartsverlangen: zendelingen trainen. Dit bevrijdende, vrede-brengende, reddende evangelie moet verder, naar ieder die het nog niet heeft gehoord!
